Een moeizaam begin...

05.00 uur vrijdag 27 mei; de wekker gaat. Over een uur komt de taxi om ons naar Schiphol te brengen. De chauffeur is echter vroeg en zit om 05.30 al aan de koffie, terwijl wij om hen heen de laatste spullen in de rugtassen proppen.

08.45 uur; tegen verwachting is zijn we file-loos naar Schiphol gereden. Lekker op tijd dus, het vliegtuig vertrekt om 11.40 uur. Inchecken gaat vlot, douane iets langer maar er blijft genoeg tijd over voor een vroege lunch. Dan door naar de gate, waar blijkt dat het vliegtuig 20 minuten vertraging heeft. Geen probleem nog, we hebben iets meer dan 2 uur om over te stappen op London Heathrow

12.30 uur; als we eindelijk vertrekken is de vertraging opgelopen tot 50 minuten. Volgens de stewardess zal dit geen probleem zijn, naar de andere terminal is zo'n 30 minuten. We spreken wel alvast af dat we - tegen onze gewoonte in - meteen uitstappen en bij de "slurf" wel wachten op de rolstoel van Yorick.

13.15 uur Engelse tijd; We zijn uit het vliegtuig. Er staat nog een stel te wachten op hun rolstoel maar die laten nog op zich wachten. De minuten tikken weg... Maar er komt niets naar boven. Er wordt gebeld maar het vliegtuig is leeg en ze weten niet waar de beide rolstoelen zijn. Omdat we een vlucht moeten halen krijgen we een rolstoel van Heathrow en volgen de borden "Connections". We moeten van terminal 3 naar 5 met een bus, maar bij de halte staat een enorme rij. Gelukkig doet de rolstoel wonderen en we mogen naar voor om de eerstvolgende bus te nemen. In terminal 5 blijken we nogmaals door de douane te moeten en die laten zich niet opjagen... Met nog 10 minuten te gaan stokt de hele rij omdat er veel tassen niet door de scan komen en met de hand gecontroleerd moeten worden. We halen alles wat "niet standaard" is uit de tassen in de hoop dat onze bagage dan wel door de scan komt. Die tactiek werkt en met nog 2 minuten over kunnen we naar de gate... ...die nog een enorm stuk lopen is. Hijgend en puffend komen we daar - iets te laat - aan maar gelukkig is nog niet iedereen aan boord. We hebben het gehaald!...

...maar bij het checken van onze rolstoel blijkt dat die in ieder geval NIET in dit vliegtuig zit en in ieder geval een deel van onze bagage ook niet. We kunnen kiezen: niet met het vliegtuig mee en overnachten bij Heathrow zodat ze onze spullen kunnen traceren, of toch mee en dan in Miami hopen dat we het geregeld krijgen. Omdat we de eerste nacht toch bij Miami Airport slapen besluiten we toch het vliegtuig wel te nemen en dan in Miami maar te zien.

Voor de zekerheid check ik of de informatie over Yorick wel doorgegeven is, vooral dat hij niets anders drinkt dan melk aan boord, en ook dat blijkt niet het geval (...) Gelukkig willen ze nu graag hun best doen en halen extra melk voor onderweg.

Tijdens de vlucht gaat alles verder goed, al heeft het entertainment programma maar een klein deel van de beloofde films (maar 4 kinderfilms...) maar Yorick klaagt niet en vermaakt zich met deze films en andere meer volwassen films als Star Wars 7. Hij vindt zelfs een deel van het eten lekker en met vele bekertjes melk zit zijn maag ook vol.

19.00 uur Amerikaanse tijd (in NL 01.00 uur) zijn we dan eindelijk in Miami. De beloofde assistentie staat al klaar, met de opdracht ons niet alleen naar de douane en koffers, maar ook naar het hotel te brengen. De douane gaat zeer vlot en bij de bagageband blijkt gelukkig dat twee van onze koffers de reis wel gemaakt hebben. Alleen de koffer met de spullen van Erling en Rianna mist, alle medische bagage van Yorick hadden we voor de zekerheid als handbagage mee maar het was fijn dat zijn spullen er in ieder geval waren. De meneer van British Airways was heel vriendelijk, noteerde alle gegevens waar we verder zouden verblijven en een opvouwbare huurrolstoel die de volgende ochtend bij het hotel zou worden afgeleverd. Zodra hij meer wist over de koffer en de rolstoel zou hij het ons laten weten. Nu maar gauw ons bed opzoeken...